شعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجشعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجروزهای رفته از یاد
کاش اکنون بچه بودم
باز با آن چشم های شاد و خندان
می دویدم هر کجا که دوست دارم
در دلم جز رنگ شادی رنگ دیگر پوچ بود
شور و شوقی در وجودم شعله می کرد
آرزوهایم چقدر کوچک ولی بس بی شمار
جای راحت هم فقط آغوش مادر بود و بس
کاش اکنون بچه بودم
ذهنم هم خالی از فکر و خیال
بی خیال از سختی دوران و سردی ایام
با امید و آرزو سر به بالش می نهادم
مادرم باز هم کنارم می نشست
با دلی پر مهر و لبی خندان
خنده ای که نقش بسته همچو غنچه روی لب ها
دست پر مهر نوازش بر سرم
باز هم او می کشید
منتظر می مانم او قصه گوید باز بر من
قصه ای که سینه سینه نقل گشته
برده ایم از یاد ما آن قصه ها
عشق ها/ امیدها
کاش بودم آن زمان ها
تا که دستم را به دستت می گرفتی سفت و محکم
تا مبادا دور افتم لحظه ای من از نگاهت
دوست دارم بچگی را
یاد آن روز ها بخیر
روز های شاد و زیبا
چهره ها پرشور و خندان
فکرمان تنها فکر بازی بود و بس
یاد آن روزها بخیر
روز های رفته از یاد
