فقط به خاطر تو   

سلام

می دونم دیر اومدم و از همتون عذر خواهی می کنم /

امشب به یاد تک تک ِ شب ها دلم گرفت / در اضطراب کهنه ی غم ها ، دلم گرفت
انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد / در التهاب ِ خیس ِ ورق ها ، دلم گرفت !
از خواندن تمام خبر ها تنم بسوخت ... / از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت ...
در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو ... / در آتش ِ گرفته سراپا... دلم گرفت !
متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی / از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت !!
یک رد ِ پا که سهم ِ من از بی نشانی است! / از رد ِ خون که مانده به هر جا ، دلم گرفت
اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ / اقرار میکنم درآمدم از پا ... دلم گرفت ...
نه اینکه فکر کنی دل ، از تو کنده ام !/یا اینکه از تمنا دلم گرفت!
از لحظه ای که هر دو نگاهم اسیر شد / در امتداد هیچ ِ قدم ها دلم گرفت
از لحظه ای که خیس شدم در خیال تو / آن دم که تنگ شدند نفس ها دلم گرفت
ازین که باز تو نیستی کنار من / ازین که باز خسته و تنها ... دلم گرفت
تکرار می کنم این سطرهای کهنه را ... / تکرار می کنم که خدایا !! دلم گرفت

سلام دوستای مهربون/

باز هم از غم...

                     تنها حرفم با تو اینه خُدا جون ( فقط شکرت ای مهربون)

میون چنتا اتاقک سوت و کور، خسته و خاموش/ یه نفر نشسته تنها انگاری شده فراموش /

 دوتا چشم بارون نم نم ، می زنه به روی گونه / چقدر این دل غصه داره ، آخ فقط خدا می دونه/

لحظه ها آسه و اسه ، دست غم پاشونو بسته / صدای خرده جواهر ، یه نفر دل شکسته/

 تو دل ، یه قصر تاریک چند نفر شادن و مستن/ انگاری خبر ندارن دل پیرمو شکستن /

 اونا اونو دیدن و روندن ، فکر حالشو نکردن / ندیدن پیرای خسته توی خلوت گریه کردم/

 از توی همون اطاقک قاصدک خبر میاره/ یه نفر داره میمیره تنها این چه روزگاره /

کی دلش این همه سنگه که اونو گذاشته رفته / خیلی سال، خیلی وقته نه یکی دو روز و هفته /

مگه رفته از تو یادش تنها همدمش تو بودی / کوه پر صبر و صمیمی واسه گریه هاش تو بودی/

توی این روزا عزیزم منتظر باش بر میگرده / کوره ی داغ جدایی ، دیگه خاموش و سرده/

 باز میاد پیشت گل تو سر به زیر و خجالت / اما اینقدر تو بزرگی نداری هیچی شکایت /

اون دوتا چشمای خسته واسه ما چراغ راهه / مامی خوایم همیشه باشیم با صفا خدا گواهه

خدایش تنهاییم عالمی داره/

می خوام بنویسم/ اما از کجا شروع کنم

با نام مرگ عشق شروع میکنم

شب سیاه ، همانسان که مرگ هست
قلب امید دربدر و مات من شکست
سرگشته و برهنه و بی خانمان چو باد
آن شب ، رمید قلب من از سینه و فتاد
زارو علیل و کور
بر روی قطعه سنگ سفیدی که آن طرف
بر بیکران نور
افتاده بود ساکت و خاموش ، روی گور
گوری کج و عبوس و تک افتاده و نزار
در سایه ی سکوت رزی ، پیر و سوگوار
بی تاب و ناتوان و پریشان و بی قرار
بر سر زدم ، گریستم ، از دست روزگار
گفتم که ای تو را به خدا سایبان پیر
با من بگو ، بگو که خفته در این گور مرگبار ؟
کز درد تلخ مرگ وی این قلب اشکبار
خود را در این شب تنها و تار کشت ؟

(کارو)

دل من دیگه خطا نکن با غریبه ها وفا نکن، زندگی را باختی دل من مردمو شناختی دل من، تا به کی سراپا حقیقتی تا به کی خراب محبتی همنشین این و اون میشی خسته و پریشون می شی ، دشت بخت تو کویر میشه مرغ آرزوت اسیر میشه، روبرو سراب پشت سر خراب ، روبرو سراب پشت سر خراب ساکت و صبوری دل من مثل بوف کوری دل من زندگی را باختی دل من مردمو شناختی دلمن ساکت و صبوری دل من مثل بوف کوری دل من... 

      مگر عشقی به جا مانده
            در این سودای رسوایی
                   که فرجام جهان با عشق
                         درون یک بدن گاهی
                               فرار از زندگی شاید
                                      بود پایان تنهایی
                                             درون بستر مرگم
                                                   به دنبال عشق می گردم
                                                         چه حکمی است
                                                               نمی پرسم نمی دانم
               چرا تا منظومه   هیچ
               خداحافظ نمی گویم 
               خداحافظ به درد هایم 
               خداحافظ به غمهایم 
               خداحافظ بدون هیچ حرفی
               به این دنیا به این منظومه ی ...

آموزگار نیستم
تا عشق را به تو بیاموزم
ماهیان نیازی به آموزگار ندارند
تا شنا کنند
پرندگان نیز آموزگاری نمی خواهند
تا به پرواز در آیند
شنا کن به تنهایی
پرواز کن به تنهایی
عشق را دفتری نیست
بزرگترین عاشقان دنیا
خواندن نمی دانستند.

می نویسم تا بداند تنها و بی کس مانده ام در شهر غربت

می نویسم تا بداند در فراقش روزها مثل شبها برایم سرد و تاریک است

می نویسم تا بداند روزی تمام هستی و نیستیم از او بود

می نویسم تا بداند در فراقش غرق خون ها گردیده ام

می نویسم تا بداند روزی همدمم ناز نگاش بود

کجاست تا ببیند همدمم کام سیگار است

می نویسم تا بداند

خیلی تنهام

ديدي تا حالا اگه کسي رو دوست داشته باشي دلت نمياد اذيتش کني؟  دلت نمياد شيشه دلش رو با سنگ زخم زبون بشکني؟ دلت نمياد ازش پيش خدا شکايت کني /  حتي اگه بره و همه چيزو با خودش ببره... حتي اگه از اون فقط هاي هاي گريه ي شبانت بمونه /  و عطر اخرين نگاهش... حتي اگه بعد از رفتنش پيچک دلت به شاخه نازک تنهايي تکيه کنه ديدي؟ هر گوشه و کنار...... هر وقت کسي از کنارت رد ميشه که بوي عطرش رو ميده چه حالي ميشي؟ بر ميگردي و به اون رهگذر نگاه ميکنی،  دیشب تو فکرت بودم که یه قطره اشک از چشمام جاری شد..   از اشک پرسیدم چرا اومدی ؟! گفت: اخه تو چشمات کسی هست که دیگه جای من اونجا نیست...

      آه دلم گرفته است.......

شمع دانی به دم مرگ به پروانه چه گفت؟

         گفت ای عاشق دیوانه فراموش شوی!! 

                   سوخت پروانه ولی خوب جوابش را داد 

                               گفت: طولی نکشد تو نیزخاموش شوی 

نام من عشق است ، می­شناسیدم ؟

 زخمی­ام ، زخمی سراپا ، می­شناسیدم ؟

 با شما طی کرده­ام راه درازی را

 خسته­ام خسته ، می­شناسیدم ؟

 این زمان گرچه ابری پوشانیده است رویم

 من همان خورشید تابانم ، می­شناسیدم ؟

 این چنین بیگانه از من رو مگردانید

 در کف فرهاد ، تیشه من نهادم ، من

 من شکستم بیستون را ، من

 من همان مهربان سالهای دورم

 رفته­ام از یادتان یا ، می­شناسیدم ؟

 نام من عشق است ، می­شناسیدم ؟

اي کاش براي آخرين بار دستان تو را در دستم لمس مي کردم ...
    اي کاش يک بار ديگر در چشمان همچون دريايت نگاه مي کردم ......
         اي کاش براي آخرين بار حس تو را در مورد خود مي دانستم ...............
             اي کاش براي اولين بار سر روي شانه هاي پر مهرت مي گذشتم.................
                   اي کاش در کنارم مي ماندي و مرا تنها نمي گذاشتي ........................
         و اي کاش همان گونه که من تو را دوست داشتم تو هم مرا دوست داشتي.......

                             ای کســانی کـــه

                پـــس از مرگ مـــن مــامـــور دفــــن مـــــن هستید.....

                        می خــــواهـــــم بعـــــد از مــــــرگـــــــم...

               تــــابوتـــم را بـــا پــارچـــه ی سیـــاهی بپـوشـانید....

            تــا همه بفهمند کـه زندگــانی مــن سیــاه بــوده ...

                            پــــاهـــایم را بیـــــرون بگذاریـــد.....

                         تـــــا همه بـــدانند کــه پا برهنه زیسته ام ...

                                دستهایم را بیرون بگذارید ......

                     تا همه بدانند دست بسوی کسی دراز کــرده بودم

جلسه محاكمه عشق بود

و قاضي عقل  ،

و عشق محكوم به تبعيد به دورترین نقطه مغز شده بود

يعني فراموشی  ،

قلب تقاضای عفو عشق را داشت

ولی همه اعضا با او مخالف بودند

قلب شروع كرد به طرفداري از عشق

آهاي چشم مگر تو نبودی كه هر روز آرزوی ديدن اونو داشتي

اي گوش مگر تو نبودی كه در آرزوي شنيدن صدايش بودي

و شما پاها كه هميشه آماده رفتن به سويش بوديد

حالا چرا اينچنين با او مخالفيد؟

همه اعضا روي برگرداندند و به نشانه اعتراض جلسه را ترك کردند

تنها عقل و قلب در جلسه مادند

عقل گفت :ديدي قلب همه از عشق بيزارند

ولي من متحيرم كه با وجودي كه عشق بیشتر از همه تو را آزرده

چرا هنوز از او حمايت ميكني !؟

قلب ناليد:كه من بدون وجود عشق ديگر نخواهم بود

و تنها تكه گوشتی هستم كه هر ثانيه كار ثانيه قبل را تکرار ميكند

و فقط با عشق ميتوانم يك قلب واقعی باشم  .

پس من هميشه از او حمايت خواهم كرد حتی اگر نابود شوم