شعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجشعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجمهربانی
کاش می شد
مهربانی را کشید
روی کاغذ
با مدادی سبز و آبی
رنگ صحرا
رنگ دریا
با نگاهی کودکانه
رنگ یک لبخند زیبا
از ته دل
شاید هم می شد کشید
با مدادی سرخ و قرمز
یک گل سرخ
لابه لای بوته های عاشقانه
یک جوانه
....
....
....
کی میایی؟
گوشه ای در کنج خانه
می نشینم عاشقانه
هر شبانه
با بهانه
منتظر شاید بیایی
سال ها تنهای تنها
با دلی لبریز غم ها
شکوه کردم از زمانه
کی میایی؟
......
.....
((آراز))
چرا نمی گویم؟
می سرودم سال ها من
شعرهایم را برایت
روز و شب ها را به فکرت
با خیالت
با امید دیدن تو
گیره می کردم به هم
با امیدی زنده بودم
شعرهایم را سرودم
خستگی هایم ندیدم
سینه ام را من دریدم
قلب خود بیرون کشیدم
عشق سوران تو دیدم
لحظه ها را می شمردم
فکر این دوران نبودم
فکر این هجران نبودم
فکر می کردم همیشه
با تو می باشم من اینجا
خرده می گیرند بر من
این رفیقان
این عزیزان
من چرا دیگر ندارم
طبع شعر و شاعری را
می کنندم بس ملامت
چون نمی دانند که عادت
کرده بودم من به تو
کس نمی گوید چرا ؟
این ملامت ها به تو
با خودم خلوت نمودم
قصه می گویم به خود
خواب شاید
بلکه آید
شاید این شاید نشاید. ((آراز))
صدایت کردم
من اینجـــا خسته و تنهـــا
میـــان کـــوهی از غـم ها
به تــو دل بسته بودم من
نـرقصیـــدی ولی بـــا مـا
دیــدی که دلـــم زود هــوایت کرده
این عاشق خسته جان فدایت کرده
با مـــن تو نگو مـــرا نــدیـــدی جـانا
این حنجـره روز و شب صدایت کرده