عشق پنهان تو را

باید از یاد برم

عشق پنهان تو را

روز ها سخت شده

بخت بدبخت شده

خنده روی لب من نیست دگر

عاشقی سخت شده

باید از یاد برم

آن دمی که من و تو

با یکی خنده

در آن لحظه

شدیم عاشق هم

باید از یاد برم

همه آنچه به من گفتی تو

همه آنچه به تو گفتم من

پاک باید کنم این ذهن

از هر آنچه که به یادم آرد

عشق پنهان تو را

باید از یاد برم

می دانم

باید از خاطر خود دور کنم

می دانم

ولی از دل نتوان برد

همین می دانم

بی تو تنهایم

IF YOU FORGET ME

If  You  Forget  Me

I want you to know one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember

that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

 
Pablo Neruda

کاش بودی

                  کاش بودی

                      تا که با عشق تو سر می کردم

                                 لحظه هایی که برایم سخت است

                                            لحظه هایی که در آن دم زهمه بیزارم

                 کاش بودی

                     تا که در خلوت تنهایی خود

                                     از نفس های تو من

                                             روح تازه به تنم می دادم

                 کاش بودی و مرا می دیدی

                            که چقدر دلتنگم

                             که چقدر تنهایم

                             شدم انکار در این چرخش دواره گرفتار

                                                          با دلی خسته و بیمار

                 کاش بودی

                         دانم که تو نیستی

                              ولی امشب چه کنم

                                             به تو محتاجم

                                                 بیش از هر وقت دگر

                                                             کنم این جمله چه بسیار به تکرار

                                                            کاش بودی...کاش بودی....کاش بودی

وادار ائلین غمدور

منـی وادار الیـئن  یـازمـاقـا باعـث غمـدور

اورکیمـده اینـانـون غـم اوزی بیـر عالمدور

چوخلو من سعی ائلدیم اوندان اولام بلکه اوزاق

غصه میز بیش اولوب شادلیقیمز چوخ کمدور

غـم پـوزار  اوزده  اگـر اولسـا تبسـم نقـشی

هـارا  اوء رخنه ائـدر  اوردا  اینـان ماتمـدور

آیـرو دوشمـز نجه گور بیزدن اودا بیر لحظه

بی وفالیـق ائـلین سیـز گوروسوز  آدمـدور

Love You

Love You
Love used to be at the back of my mind.
Dead and lifeless like the sun with no shine.
Then you came along and showed me love is beautiful.
You brought me to life, so strong and spiritual.

The day that I saw you, my heart melted.
It was true love, because I felt it.
You changed my life in so many ways.
Some of them I can't even explain.

When I think of you, the world just leaves.
From my mind and from my dreams.
I see someone that is caring and full of heart.
Someone daring, someone special, someone to share my heart.

I made this poem only for you.
To think of me when you're feeling blue.
I Love You!

Author: Anonymous

عذابم می دهد اینجا

              دلم خواهد که برگردم

                              به جایی که طلوع صبح

                                               کند بیدار مرا از خواب

                                                          صدای بلبلی خوش صوت

             ولی افسوس راهی نیست

                             رهی که کور سویی نور

                                              نشانم تا دهد مقصد

              منی گم کرده اینجا راه

                              توان ایستادن را

                                       نمی بینم به پاهایم

             غباری بسته چشمانم

                         نمی دانم کجاهستم

                                           چه می خواهم

            دلی دیوانه ، سرگشته

                            درون سینه ام دارم

                                 مرا با خود کشد هر جا که می خواهد

                                                                         خودش داند

             کنم از این هیاهوها

                         خودم را دور تا آنجا

                                           توان رفتنم باشد

               چقدر بیزارم از اینجا

                                   از این آشوب

                                   از این بلوا

                                                 ندارم روز و شب یکدم

                                                                   خیالی راحت و آرام

                       به هم می ریزد افکارم

                                     صداهایی چه ناهنجار

                                                 عذابم می دهد اینجا