شعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجشعر های من
شراب تلخ می خواهم کشم بر سر روم تا اوج به دریا دل زنم شاید کشد ما را به خود این موجبیزارم از تو
امشب
سر به بالش می نهم
با خیالی راحت و آسوده من
فکر تو کردم ز سر بیرون
تو می دانی چرا
دور کردم ز خودم
انتظاری که مرا
پای به بند تو نگه داشته بود
من کنون از همه کس، از همه جا بیزارم
از تو
از عشق
از سخن های محبت آمیز
از نگاه های ترحم انگیز
من از اینکه همه شب تا دم صبح
انتظار تو کشم بیزارم
من از اینکه شده کارم
ز جهان شکوه کنم بیزارم
واااااااااااااااااااااااااااااااااااای!!!!!!!
سال ها من از این هجر و جدایی
چه سخن ها گفتم
من چه بد گویی از این داغ جدایی کردم
من کنون از همه ببخش خواهم
بعد یک عمر شبی خواهم خفت
فکرم آزاد شده
از همه افکار توهم آمیز
من به قلبم
نه کنون عشقی هست
نه غمی
دل طوفانی من
در ساحل آرام قدم خواهم زد
به امیدی
به ندایی
به صدایی
به نشانی که زسوی تو برایم آرند
در دل بحر عجب طوفانیست
چهره اش مست و بسی آرام است
کاش می شد که تورا باز ببینم اینجا
کاش می شد که مرا یاد کنی
کاش بودی
تا به بوسه دلم آرام کنی
مدتی هست شده دل ناآرام
شده دل طوفانی
گاه می لرزد به خودش
گاه می کوبد به سرش
انتظار تو کشم
تا که چشمان تو را باز ببینم
شاید
از پس آرامش آن چشمانت
وام گیرد دل طوفانی من
آرامش
سفر از شهر
باید می رفتم
من از این شهر
که بین همگان تنهایم
آشنایان به چشمم چه غریب
کس نبیند به دل خسته من دردم را
سال ها رنج کشم
تجربه ها اندوزم
تا بدانم که همه غصه خود را دارند
آرزوهای بزرگ گشته دریغا کوچک
شاید هم محو شده اند
در گذر سخت زمان
باید می رفتم
من از این شهر
روزهای رفته از یاد
کاش اکنون بچه بودم
باز با آن چشم های شاد و خندان
می دویدم هر کجا که دوست دارم
در دلم جز رنگ شادی رنگ دیگر پوچ بود
شور و شوقی در وجودم شعله می کرد
آرزوهایم چقدر کوچک ولی بس بی شمار
جای راحت هم فقط آغوش مادر بود و بس
کاش اکنون بچه بودم
ذهنم هم خالی از فکر و خیال
بی خیال از سختی دوران و سردی ایام
با امید و آرزو سر به بالش می نهادم
مادرم باز هم کنارم می نشست
با دلی پر مهر و لبی خندان
خنده ای که نقش بسته همچو غنچه روی لب ها
دست پر مهر نوازش بر سرم
باز هم او می کشید
منتظر می مانم او قصه گوید باز بر من
قصه ای که سینه سینه نقل گشته
برده ایم از یاد ما آن قصه ها
عشق ها/ امیدها
کاش بودم آن زمان ها
تا که دستم را به دستت می گرفتی سفت و محکم
تا مبادا دور افتم لحظه ای من از نگاهت
دوست دارم بچگی را
یاد آن روز ها بخیر
روز های شاد و زیبا
چهره ها پرشور و خندان
فکرمان تنها فکر بازی بود و بس
یاد آن روزها بخیر
روز های رفته از یاد
خواهم از خالق خویش
روزگاری خوش و خرم
نه چنان سرد نه چنان گرم
خواهم از خالق خویش
روزگاری که نهد بوسه لبخند بر لب
لحظه ای گریه کنم
لحظه ای خنده کنم
چون تنوع زیباست
نفرتم آید از این بی رنگی
که همه ظاهر خوب دارن و اما باطن
پشت آرایش تند مخفی هست
بس که این ثانیه می گذرند تند و سریع
ما نفهمیده رویم سوی جهان ابدی
روزگاری خوش و خرم
که در آن ثانیه ها ارزش ماندن دارند
پشت هر لحظه شب خفته یکی صبح امید
که خبر می دهد از آمدنش بوی نسیم
من و بلبل
به هوای گل خود منتظریم
شاید آید ز ره دور
شاید هم ......................
ما هنوز منتظریم
شدم عاشق
نمی دانم چه شد یک دم
شدم عاشق
دلم در خواب بود آندم
یکی آمد صدایش کرد
یکی که چهره اش خندان و بود مانند یک خورشید
همیشه در کنارم بود
همیشه نور می تابید
ندیدم لحظه ای ابری نشیند روی خورشیدم
ندیدم رنگ شب هرگز
همیشه نور می تاباند
همیشه شعله عشقش درونم شعله ور می بود
همیشه شادی و لبخند نشان از بودنش می بود
نمی دانم چه شد یک دم
دلم ابری شد و خورشید دگر بر من نمی تابید
دلم آشوب برپا شد
چه شد خورشید من یارب
نمی تابید دگر بر من
همه جا تیره و تاریک
زمین و آسمان یک رنگ
منم گریان و سرگردان
پی یک نور می گشتم
ولی اینجا نبود نوری
سیاهی حکمفرما بود
نمی دانم چه شد یک دم
تمام آرزوهایم
تمام دوست داشتن ها
تمام آنچه یک مدت شده بودند امید من
همه رفتند و تنها ماند
برایم داغ هجرانش