افکار توهم آمیز

   امشب

        سر به بالش می نهم

                     با خیالی راحت و آسوده من

فکر تو کردم زسر بیرون

                   تو می دانی چرا

                    دور کردم زخودم

                          انتظاری که مرا

                    پای به بند تو نگه داشته بود

من کنون

از همه کس

از همه  جا

بیزارم

          از تو

             از عشق

              از سخن های محبت آمیز

                      از نگاه های ترحم انگیز

من از اینکه همه شب تا دم صبح

                 انتظار تو کشم بیزارم

                              من از اینکه شده کارم

                                          ز جهان شکوه کنم بیزارم

واااااااااااااااااااااااااااااااااااای!!!!!!!

                             سال ها من از این هجر و جدایی

                                 چه سخن ها گفتم

                                    من چه بد گویی از این داغ جدایی کردم

من کنون از همه ببخش خواهم

                            بعد یک عمر شبی می خوابم

                                         فکرم آزاد شده

                                                 از همه افکار توهم آمیز

م.ن آراز

مهربانی

کاش می شد  

     مهربانی را کشید 

               روی کاغذ 

                   با مدادی سبز و آبی  

                                رنگ صحرا  

                                 رنگ دریا

                                   با نگاهی کودکانه  

                                          رنگ یک لبخند زیبا 

                                                       از ته دل 

شاید هم می شد کشید  

                 با مدادی سرخ و قرمز  

                             یک گل سرخ 

                                     لابه لای بوته های عاشقانه 

                                                         یک جوانه 

.... 

.... 

.... 

کی میایی؟

گوشه ای در کنج خانه  

                 می نشینم عاشقانه   

                                 هر شبانه  

                                    با بهانه

                                     منتظر شاید بیایی 

سال ها تنهای تنها 

            با دلی لبریز غم ها  

                   شکوه کردم از زمانه  

                                          کی میایی؟   

...... 

..... 

((آراز)) 

چرا نمی گویم؟

می سرودم سال ها من  

                             شعرهایم را برایت 

روز و شب ها را به فکرت 

                              با خیالت 

                                     با امید دیدن تو  

                                                    گیره می کردم به هم 

با امیدی زنده بودم 

            شعرهایم را سرودم 

                       خستگی هایم ندیدم 

                                 سینه ام را من دریدم 

                                             قلب خود بیرون کشیدم 

                                                         عشق سوران تو دیدم 

لحظه ها را می شمردم 

                    فکر این دوران نبودم 

                                فکر این هجران نبودم 

فکر می کردم همیشه  

                   با تو می باشم من اینجا  

خرده می گیرند بر من 

                     این رفیقان  

                     این عزیزان 

                        من چرا دیگر ندارم 

                                 طبع شعر و شاعری را 

می کنندم بس ملامت 

              چون نمی دانند که عادت 

                                   کرده بودم من به تو  

کس نمی گوید چرا ؟  

                 این ملامت ها به تو 

با خودم خلوت نمودم 

               قصه می گویم به خود  

                                       خواب شاید 

                                                 بلکه آید 

                                                     شاید این شاید نشاید.  ((آراز))

عشق پنهان تو را

باید از یاد برم

عشق پنهان تو را

روز ها سخت شده

بخت بدبخت شده

خنده روی لب من نیست دگر

عاشقی سخت شده

باید از یاد برم

آن دمی که من و تو

با یکی خنده

در آن لحظه

شدیم عاشق هم

باید از یاد برم

همه آنچه به من گفتی تو

همه آنچه به تو گفتم من

پاک باید کنم این ذهن

از هر آنچه که به یادم آرد

عشق پنهان تو را

باید از یاد برم

می دانم

باید از خاطر خود دور کنم

می دانم

ولی از دل نتوان برد

همین می دانم

کاش بودی

                  کاش بودی

                      تا که با عشق تو سر می کردم

                                 لحظه هایی که برایم سخت است

                                            لحظه هایی که در آن دم زهمه بیزارم

                 کاش بودی

                     تا که در خلوت تنهایی خود

                                     از نفس های تو من

                                             روح تازه به تنم می دادم

                 کاش بودی و مرا می دیدی

                            که چقدر دلتنگم

                             که چقدر تنهایم

                             شدم انکار در این چرخش دواره گرفتار

                                                          با دلی خسته و بیمار

                 کاش بودی

                         دانم که تو نیستی

                              ولی امشب چه کنم

                                             به تو محتاجم

                                                 بیش از هر وقت دگر

                                                             کنم این جمله چه بسیار به تکرار

                                                            کاش بودی...کاش بودی....کاش بودی

عذابم می دهد اینجا

              دلم خواهد که برگردم

                              به جایی که طلوع صبح

                                               کند بیدار مرا از خواب

                                                          صدای بلبلی خوش صوت

             ولی افسوس راهی نیست

                             رهی که کور سویی نور

                                              نشانم تا دهد مقصد

              منی گم کرده اینجا راه

                              توان ایستادن را

                                       نمی بینم به پاهایم

             غباری بسته چشمانم

                         نمی دانم کجاهستم

                                           چه می خواهم

            دلی دیوانه ، سرگشته

                            درون سینه ام دارم

                                 مرا با خود کشد هر جا که می خواهد

                                                                         خودش داند

             کنم از این هیاهوها

                         خودم را دور تا آنجا

                                           توان رفتنم باشد

               چقدر بیزارم از اینجا

                                   از این آشوب

                                   از این بلوا

                                                 ندارم روز و شب یکدم

                                                                   خیالی راحت و آرام

                       به هم می ریزد افکارم

                                     صداهایی چه ناهنجار

                                                 عذابم می دهد اینجا